Hier ben ik nu: Brisbane

Hier had nu eigenlijk een supercoole foto van mij moeten staan waarop ik uit een vliegtuig spring. Helaas, helaas, helaas is dat niet gelukt. Dankzij slecht weer verderop, moesten de grote vliegtuigjes (747’s enzo) uitwijken naar de lucht boven de geplande dropzone. En om het erger te maken, deze beslissing werd gemaakt terwijl ik al in het vliegtuig zat, ingepakt en wel, klaar om te vertrekken. En dat terwijl ik de sprong al een keer eerder heb moeten cancelen vanwege slecht weer (wilde m eerst bij Cairns doen). :(.. Bummer dus, had namelijk het geld bewaard dat ik op mn afscheidsfeestje had gekregen van iedereen om deze sprong te maken.. Maarja kan er ook niks aan doen en voor de rest heb ik natuurlijk nog genoeg andere superavonturen meegemaakt. Ben naar superzonnige Whitsundays geweest (de eerste zon in 6 weken volgens de crew) en heb me daar goed vermaakt. Ook  het chopperrijden in 1770 was gaaf en Noosa was buitengewoon relaxt.

En hier hou ik het bij. Overmorgen ben ik namelijk weer thuis en zijn jullie allemaal van harte welkom om live naar m’n ellenlange verhalen te luisteren (opgeleukt met een wowie slideshow), tenzij ik carnavallend ben natuurlijk. Ik ben om 12.40 in Amsterdam waar papa, mama en de alto me op komen halen. En ik heb nu al zin in de pain-de-bologne-boterham met kaas waar ik al twee maanden enorm op naar verlang!! Tot snel!!

Hier ben ik nu: Hervey Bay

Jaja, eindelijk heb ik weer wat foto’s geupload. Het duurt even, maar dan heb je wat (het is echter nog niet alles,  heb de foto’s van Melbourne en great ocean road nog niet gebackupt). En nu ik toch aan het uploaden ben, kan ik net zo goed even een korte update geven over de laatste gebeurtenissen in Australie.

De trip in Australie is begonnen met een paar dagen relaxen en surfen. Het is alweer een paar jaar geleden sinds ik voor het laatst met een board in het water heb gelegen en mijn skills waren op zn zachtsgezegd een beetje verroest. Maar het belangrijkste was natuurlijk dat het supergaaf en relaxed was om wat dagen surfend/op het strand hangend door te brengen.

Vanuit Byron ben ik met de bus naar Brisbane geweest om daar een dagje in wat museums rond te hangen en ’s avonds naar de bios te gaan. Ik wilde eigenlijk naar Australia, leek me wel een leuk plan nu ik in Australie ben. Helaas draait die film hier niet meer, bummer. Valkyries met Tom Cruise was een goede vervanger, ware het niet dat het IJSKOUD was in die bios. Achja, je kunt niet alles hebben :).

Vanuit Brisbane ben ik eigenlijk direct doorgereist naar Hervey Bay waar ik een trip naar Fraser Island zou maken. We werden met 10 man in een 4wd gedumpt met wat crappy tenten en konden toen zo het eiland op om rond te cruisen op het strand en de heerlijke hobbelende zandwegen. Gelukkig werd ik in een goede, gezellige groep vol leuke mensen gedropt, helemaal OK dus! Op de eerste avond hebben we de barbie aangezet en heb ik mijn eerste kennismaking met goon en goonbags gehad. Wat het is? Goedkope wijn in zakken van 4,5 liter die vanwege de “goede” smaak snel gedronken dient te worden. Oftwel je wordt er pissed van.. Het mooie van deze zakken is echter dat ze multifunctioneel zijn. Als de zak leeg is, kun je hem namelijk opblazen en heb je kussentje, tadaa!

Verder hebben we op Fraser gewoon rondgereden, wat meertjes gezien. Een van de meertjes was Lake Wabby. De man van het hostel zei dat dat het mooiste meer is wat hij ooit in z’n leven had gezien. Dus wij daarnaartoe. Het enige nadeel was dat we een uur moesten lopen door heet zand en bossen voordat we er kwamen. Ik kon dit op blote voeten doen, was namelijk zo slim om m’n slippers in de tent te laten toen we hem opruimden en rolden :). Toen we bij lake Wabby aankwamen bleek dat er helemaal niks speciaals aan was. Het water was troebel, er waren vissen die aan je tenen knabbelden en er waren vooral veel marchflies. Dat zijn vliegen die buitensporig groot zijn (alsof het een mislukt wetenschappelijk experiment is) en die graag op je gaan zitten en aan je gaan knabbelen. Dan was Lake McKenzie toch een stuk mooier, superwit strand en water dat zo ongelooflijk helder is, zo mooi! Bij Lake McKenzie hebben we ook Wilson opgegeten. Wilson was de watermeloen waarvan ik dacht dat het wel lekker zou zijn. Ik had er alleen even niet aan gedacht dat we al op elkaar gepakt in die 4wd zouden zitten en dat zo’n meloen vooral onhandig en lomp zou zijn en vooral in de weg zou liggen. Oeps, maar hij smaakte wel goed!

Het vervolg van m’n reis is nog een groot vraagteken. In Byron Bay dacht ik dat het slim zou zijn om alvast alles te boeken bij een reisbureau, omdat ik zo weinig tijd had. Het reisbureau wilde me graag helpen en hebben de hele route uitgestippeld. Toen ik in Hervey aankwam, hoorde ik echter dat ik uberhaupt niet eens in Cairns kan komen. De wegen zijn hier overstroomd en er is gewoon geen verkeer mogelijk. Daarnaast regent het alleen maar, wat vooral leuk zal zijn tijdens mijn zeiltrip op de whitsundays die ik voor overmorgen geboekt heb (als ik daar al kan komen, dat is zelfs nog maar de vraag). Ik ben nu zelfs aan het kijken of ik mijn vlucht naar huis kan veranderen, dat ik terugvlieg vanuit Brisbane in plaats van Cairns. Maarja, ik zie wel hoe het loopt, maar ik vervloek dat reisbureau wel omdat ze gewoon niets hebben gezegd over de weersomstandigheden (terwijl ik daar nog naar gevraagd had). Tijdens de hele reis heb ik nooit verder gekeken dan 3 dagen (dat was al ver) en natuurlijk de ene keer dat ik eens vooruitkijk, gaat het mis.. Heb ik weer. 🙂

Ik ga er nu weer vandoor, zweet me kapot hier. Ik denk dat ik maar even naar het strand ga voor een verkoelende duik in de zee (zonder jellyfish). Over iets meer dan een weekje zit ik alweer in NL, de 19e komt mijn vlucht om 12.40 aan in Amsterdam. Kan gewoon niet geloven dat de afgelopen 3 maanden zo snel zijn gegaan. Het lijkt net gisteren dat ik in Bangkok zat. Ik wil van de ene kant echt absoluut nog niet naar huis, er is zoveel te zien en te doen hier. Van de andere kant heb ik weer superveel zin om thuis aan de slag te gaan, heb zoveel nieuwe ideen en zoveel inspiratie opgedaan!! Helemaal nadat ik vandaag te  horen heb gekregen dat ik ook nog eens in een atelier kan 10 min van mn kamer, woehoe! En dan ook nog eens carnaval, gaat helemaal goedkomen zeg ik je. En ik heb al zoo ongelooflijk lang zin in fatsoenlijk bruin brood (pain de bologne) met gewone kaas, dat gaat echt wel het eerste worden wat ik ga eten in NL :). Tot over een week ofzo!!

Foto’s: Byron Bay, Brisbane, Fraser Island

Foto’s: Nieuw Zeeland, Glaciers, Punakaiki, Golden Bay, Abel Tasman, Christchurch, Picton

Foto’s: Nieuw Zeeland, Christchurch, Mount Cook, Doubtful Sound

Foto’s: Sydney

Foto’s: Singapore

Hier ben ik nu: Byron Bay

En dan nu een berichtje vanuit het zonnige Australie. Ik heb kiwi-land achter me gelaten, na daar een SUPERtijd gehad te hebben. De laatste dagen waren helemaal geweldig. Het begon met het dolfijnzwemmen 2.0. Dankzij een gelukkige samenloop van omstandigheden hadden we een permit gekregen om met de hector dolfijnen te zwemmen als we ze zagen. Hier waren wel strenge voorwaarden aan verbonden, de dolfijnen moeten geen jongen hebben, niet bezig zijn met jagen en ze moesten vooral tonen dat ze in waren voor interactie. Na een uur rondvaren, kwamen we een groep hectordolfijnen tegen die misschien geschikt was om mee te zwemmen. Ze waren enorm actief, sprongen in het rond etc etc. Zo spectaculair! Telkens kwamen de dolfijnen naar de boot, nieuwsgierig een kijkje nemend. Na een kwartier kregen we te horen dat we inderdaad met deze dolfijnen mochten gaan zwemmen!! woohoo! Aangezien het een beschermde diersoort is, mochten we geen vinnen aan en het aanraken van de dolfijnen was ten strengste verboden. In het water was het duidelijk te merken dat we op het terrein van de dolfijnen waren. In plaats dat wij met hen zwommen, zwommen zij met ons. En niet zomaar, het leek net of ze tikkertje aan het spelen waren. Voor de mensen op de boot bleek het hilarisch te zijn. Elk moment dat wij net bij de dolfijnen waren (die echt zooo mooi zijn, machtig gewoon), zwommen ze onder ons door en doken ze achter ons op. Om daar weer te wachten tot wij kwamen en om daarna weer weg te duiken. En wij maar als een stel idioten hoge geluiden maken en neurien (schijnen ze namelijk leuk te vinden). Bekaf van al het gezwem, klommen we weer in de boot. Een paar minuten nadat we op de boot zaten, doken ze weer op en sprongen ze weer als een gek. De gidsen vonden het allemaal ook bijzonder dat de hectors zo opgewonden waren, normaal zijn deze dolfijnen namelijk heel rustig. Na een tijdje kwamen we erachter waarom ze zo opgewonden waren, ze waren namelijk letterlijk opgewonden. Hoe we dit weten? Wij zijn namelijk getuige geweest van dolfijnensex, gezellig naast de boeg van de boot.

Daarna moest ik helaas afscheid nemen van Gabi. Heel jammer, we hebben echt veel lol gehad, ga het zingen missen, haha. Zij ging namelijk op de boot naar Wellington. En ik ging op naar Christchurch, naar Dan die ik in Laos heb ontmoet. Ik heb daar een paar dagen bij hem en z’n ouders gelogeerd op de kippenboerderij. Ze hadden daar zoveel kuikentjes, zo geel en zo lief! Er waren die dag ook nieuwe kuikentjes gearriveerd, dus ik mocht helpen met ze uitladen. Wat neerkomt op proffessioneel kippengooien. Je staat versteld van de veerkracht van zo’n kuikentje!

Dan vroeg me ook of ik zin had in een ritje op de motor. Nu zien de wegen in NZ er erg aantrekkelijk uit om op motor te rijden. Heb vaak gewild dat ik een motor en rijbewijs had, zodat lekker kon touren over de bergweggetjes met fantastisch asfalt en uitzicht. De motor van Dan heeft echter maar 1 meter asfalt gezien, daarna gingen we offroad. En niet zomaar off-road, nee door rivierbeddingen en ruig terrein (of door de lucht). Best eng, maar uiteindelijk stiekem vooral toch gaaf :).

In Christchurch was het ook het buskers festival, waar alle straatperformers bij elkaar komen. Alhoewel straatperformers, het waren gewoon profi artiesten die je normaal eerder in theaters zou zien ofzo. De eerste avond gingen we naar een stand-up comedy avond met alleen maar kiwi’s. Ondanks de slang kon ik t wel volgen en heb vooral dubbel gelegen van het lachen. De avond daarna was het de beurt aan circusartiesten die een trapeze in een park in elkaar geknutseld hadden. WOW, dat was echt zo’n enorm gaaf en goed optreden, cirque du soleil zou jalours worden. Helaas had ik geen camera bij me om het vast te leggen :(.

En nu ben ik dan terug in Australie, Byron Bay om precies te zijn. Ik ga hier eerst een paar daagjes relaxen (en surfen!). Vanaf dan ga ik aan een enorme tour naar Cairns beginnen met vooral VEEL op het programma. Zoveel, dat ik geen tijd meer heb voor een live-aboard duiktrip. Helaas, maar ik kan nou eenmaal niet ALLES doen :).

Ga nu naar de zee, kijken of ik nog wat surfskills over heb :).

Hier ben ik nu: Renwick

Hallo allemaal! Ik ben nog steeds in Nieuw-Zeeland. Dit keer in Renwick, met het hostel midden in het wijngebied. Natuurlijk heb ik vanmiddag uitgebreid de wijn geproefd bij verschillende wijngaarden (kosteloos, super gewoon), dus ik gok dat m’n blog vrij vlot getypt word vandaag. Inclusief typ- en stijlfouten (alhoewel die er altijd wel zullen zijn).

Maar waar was ik gebleven. Volgens mij in Punakaiki, bij de pancake rotsen. Die er overigens echt uitzagen als stapels pannenkoeken. Allemaal best indrukwekkend en vooral ook heel erg aan het strand (hoera voor de spa pool van het hostel). Vanuit Punakaiki hebben we een enorme tocht gemaakt naar Motueka, een stad waarvan we dachten dat hij wel leuk zou zijn. Niet dus. Motueka kon het meeste vergeleken worden met een industriegebied met wat winkels. Gelukkig was ons hostel wel gewoon super, dus no worries. Ik begin trouwens al helemaal in de lingo te komen hier, de helft van m’n zinnen eindigd met ey, ik heb het alleen maar over good stuff en alles is awesome en alles is vooral gewoon heaps, maar boven alles is het gewoon no worries. Ofzo… Afijn, Motueka hebben we vooral gewoon gebruikt als uitvalsbasis die elke keer te ver weg was van waar we waren.

De eerste dag gingen we namelijk naar Farewell Spit, een bizarre uitstulping op de kaart die ons wel interessant leek. Na anderhalf uur langs het strand gelopen te hebben, beslotten we over te steken naar de andere kant van de spit. Deze oversteek door de duinen leek meer op een oversteek door een woestijn. Overal zand, zand dat vooral HEET was. Gelukkig had ik sokken bij me, zodat ik er niet met slippers doorheen hoefde (sokken werken namelijk 10x beter tegen heet zand dan slippers). Aan de andere kant gekomen, bleek dat er een zandstorm gaande was, dus wij maar weer terug door de woestijn naar het westelijke strand. Daar gekomen waren we in shock. De zee was namelijk weg. Het is daar nl zo ondiep dat met laagtij de zee meer dan een km terugtrekt, echt heel bizar om te zien. Door dit fenomeen stranden daar dan ook veel walvissen, wat gelukkig niet van toepassing was deze keer.

Op de terugweg naar Montueka zagen we dat er langs de kant van de weg wat schapen geschoren werden. Gabi en ik keken elkaar aan, maakten een u-turn en checkten het even uit. Bleek dat er 4 mannen op een hek een biertje aan het drinken waren, terwijl er 2 vrouwen aan het vechten waren met de schapen om ze te schren. Na een tijdje toegekeken te hebben en wat afgekletst te hebben (jaja, ouwehoeren kan ik nog steeds goed), vroegen ze of wij ook een poging wilden wagen. En natuurlijk wilden we dat!! Nu kan ik trots vertellen dat ik een schaap geschoren heb, bewijs volgt nog!! Die schaapjes zijn best schattig, vooral omdat ze denken dat ze niet weg kunnen komen, en daarom dan ook maar gewoon rustig blijven zitten. Maar het was eigenlijk gewoon best gaaf om te doen en ik heb niet eens een snee gemaakt! Na dit festijn vroegen deze kiwi’s of we zin hadden om met hun te bbq-en die avond, wat wij natuurlijk niet afgeslagen hebben. Die avond zaten we onder de superheldere hemel (allebei de magelhaese wolken gezien!!) met 4 families incl. vrouwen en kinderen aan een enorme berg vlees. Het was erg gezellig, die kiwi’s zijn zo enorm gastvrij. En hun huizen zijn GROOT.

De dag daarna hadden we een actieve dag gepland: met de boot het Abel Tasman natuurreservaat in, om 22 km terug te lopen naar het beginpunt. Ondanks de biertjes van de vorige avond, stonden we gewoon vroeg fris en fruitig op en gingen we op pad. En raad eens wie daar bij de boot opdoken? Mark en Koleta natuurlijk. Samen met hen hebben we het eerste stuk gelopen, daarna zijn zij met de kayak verder gegaan. Natuurlijk niet voordat we een nieuwe UNO-date hadden gemaakt voor de avond, die natuurlijk ook weer geslaagd was (ik heb zelfs de Donald Duck gewonnen). De wandeling zelf was supermooi, al was het af en toe belachelijk heet zonder schaduw in de volle zon. Maar het uitzicht maakt alles goed :).

Na het Tasmangebied te voet ontdekt te hebben, was het tijd om het water te veroveren. Gewapend met een kayak gingen we te water voor een tocht over ruw zeewater met wederom fantastisch uitzicht. Kayakken is eigenlijk gewoon best gaaf. Na het kayakken was het tijd om onze tocht te vervolgen, we moesten immers de 3000 km halen ;). We gingen op weg naar Nelson, om daar in het mooiste hostel ooit te slapen. Fantastische bedden (eindelijk geen stapelbedden), supermooi 19e eeuws huis, heerlijk ontbijt (inclusief!!!), en voor de rest gewoon een supersfeer. Helaas sliepen we hier maar 1 dag, omdat we onze planning omgegooid hadden. In eerste instantie zou ik samen  met Gabi naar Kaikoura gaan voor het walvisspotten, in Nelson bleek dat dit vol zat. Maar gelukkig was er een alternatief: namelijk dolfijnspotten in Picton, om er vervolgens ook nog mee te zwemmen (wilde dolfijnen, he). Best gaaf dus. En dat heb ik vandaag dus gedaan. Nou, ja, niet helemaal. We hebben inderdaad dolfijnen gezien, de hector dolfijnen-kleinste dolfijnsoort ter wereld, komt alleen voor in NZ. Maar aangezien deze dolfijnsoort beschermd is, mag je er niet mee zwemmen. Helaas appeltaart dus, maar gelukkig kregen we een refund en gaan we morgen weer een poging doen. Gabi blijft dan in Picton, om de ferry naar Wellington te nemen. Ik ga daarna terug naar Christchurch om Dan te zien, die ik weer in Laos ontmoet heb. Gezelligheid ten top dus.

Vandaag na het dolfijnspotten zijn we naar het wijngebied gegaan, waar we weer wijn geproefd hebben bij verschillende wijngaarden. Superleuk en nu hebben we na een topmaal weer een lekker wijntje opengetrokken. En toen ging ik m’n blog schrijven en toen was het kringetje rond :). Ik ga nu lekker slapen, morgen is het vroeg dag. kus!!

Hier ben ik nu: Punakaiki

Toch nog maar even een korte update.

Was namelijk vergeten te vertellen hoe bizar dit eiland in elkaar zit. Want van het ene moment zat ik zo dus in die fjorden waar het altijd regende. Vanuit daar ging het over in een regenwoud (wat ook wel logisch is met al die regen). En daartussen zitten dan weer al die weilanden met schapen en bergen met coole raceweggetjes. En floeps dan loop ik 10 minuten door zo’n regenwoud, zit ik op een gletsjer!! Zo bizar, maar dat maakt het extra gaaf. Wisten jullie trouwens dat die gletsjer 7m per dag beweegt. En dat ik dus in de tijd dat ik op die gletsjer zat, meer dan een meter met de gletsjer meebewogen heb?

Verder moet ik toch nog weer even vertellen dat het roadtrippen echt super is!! Het klikt goed met Gabi en we zijn al op het punt dat we zonder problemen aan het zingen zijn in de auto. Aangezien ze net zo goed in zingen is als ik, is dat een hele prestatie :). Een nadeel aan de auto is dat hij alleen een cassetespeler en een radio heeft. Nou heb je alleen in steden bereik met de radio en zijn cassetebandjes een rariteit. Soms wilde ik dat ik m’n coole casseteband-met-kabeltje had, die ik in de alto heb zitten (oeh, wat mis ik mn autootje trouwens ook!!). Dan konden we tenminste onze mp3-s aansluiten en daadwerkelijk met iets meezingen zonder dat het opvalt dat we de text niet kennen :).

Het autorijden zelf is zoals eerder al gezegd supergaaf! Ik hou gewoon van die bergweggetjes!! Ik ben ook degene die het meest rijd, maar dat komt door mijn gave om in elk rijdend voertuig in slaap te vallen (tot nu toe zijn de tuk-tuk, 4wheeldrive en speedboot toch wel de bizarste plekken). Elke keer als ik op de passagiersstoel zit, val ik binnen 10 min in slaap, vooral als Gabi aan het kletsen is (volgens mij heb ik vroeger gewoon te vaak verhalen gehoord voor het slapen gaan, word er gewoon door getriggerd). Zelf rijden is dan een stuk leuker en gezelliger :). Behalve in de ochtenden, die heb ik gewoon nodig om uberhaupt wakker te worden, haha.

De mensen in NZ zijn trouwens superaardig en willen altijd helpen als je iets niet weet. Een ding valt wel op: ze zijn enorm actief met al dat gehike, tramping, klimmen en kajakken. Is bijna eng hoor!! Net zoals in Australie, zie je hier dan ook gewoon geen dikke mensen. Vraag me af wat ze met die mensen doen hier.. Misschien zetten ze ze wel op een verlaten eiland ver van de touristen ofzo.. kweenie..

Hmm, volgens mij zijn m’n foto’s EIN-DE-LIJK geback-upt naar m’n harddisk. Betekend dat ik hier m’n bedje in kan duiken. Morgen gaan we naar de pancakes en blowholes hier in Punakaiki kijken. Daarna gaan we op een gezellige 4,5 uur durende trip naar Nelson, waar de teller waarschijnlijk op 2600KM zal staan.

shit.. hoor buiten allemaal enge geluiden van enge beesten en dingen die over het grind lopen. en een bizarre schreeuw van een beest-zonder-naam. volgens mij ga ik nu doen alsof ik dat allemaal niet gehoord heb en ga slapen :S……